Blijheid.

De blijheid straalt ervan af in Malealea. Mensen zingen, dansen en lachen. De ten hemel stijgende bergen en eindeloze valleien, de zwervende dieren, de groepjes hutten over de horizon geflankeerd door een eindeloze, verschroeiende blauwe hemel zijn allemaal indrukwekkend. Maar dat is niet wat Malealea zo uniek maakt. Ook de ontberingen niet, hoe talrijk ze ook zijn.

Het zijn de lachende gezichten – overal even betoverend waar je maar kijkt – die dit land zo bijzonder maken.

Ze lachen als ze kilometers moeten lopen om naar school te gaan, familie te bezoeken, of om dingen te kopen die ze nodig hebben. Ze lachen als ze thuiskomen in hun eenvoudige hut, zonder stromend water of elektriciteit. Ze lachen bij dat alles als het warm is, als het regent, of zelfs als ze de berg op gaan en het begint te sneeuwen. Ze lachen na het oogsten van hun maïs, of bij het voeren van hun kippen of varkens.

Er heerst hier een berusting onder de omstandigheden die onbekend is in andere delen van de wereld, omdat er een gelijkheid en gemeenschapszin is die nergens anders bestaat. Omdat de chief in een eenvoudige hut in dezelfde stijl als die van zijn buren woont. Omdat de oplossing van het probleem dat vlees niet kan worden bewaard is dat men alleen een koe slacht voor een gelegenheid waar iedereen mee kan delen.

Het leven gaat hier een stuk rustiger. De mensen hoeven zich nauwelijks te haasten. Het is vredig. Eenvoudig.

Lesotho heeft een van de hoogste percentages HIV infectie in de hele wereld, bijna 25 procent. De sterfte was zo schokkend hoog, dat de werkende bevolking van Malealea werd gedecimeerd en het huidige aantal weeskinderen ontstellend groot is. Deze kinderen bleven achter in de zorg van andere familieleden, alhoewel voor sommige dit niet bereikbaar is. De epidemie werd verergerd door het stigma dat heerste rond HIV en AIDS. Vele mensen waren zo bang om uit de gemeenschap uitgesloten te worden dat ze weigerden zich te laten testen, en vonden dat het beter was om te sterven zonder hun status te weten dat om in uitsluiting te worden behandeld.

De situatie is flink verbeterd in Malealea, grotendeels dankzij de Malealea Development Trust (MDT), een lokale liefdadigheidsorganisatie die innig is verweven met de lokale gemeenschap. De MDT beheert een groot aantal programma’s die erop gericht zijn om direct te helpen met behandeling (transportprogramma’s naar klinieken en ziekenhuizen, voedingsprogramma’s voor HIV+ inwoners), maar heeft ook onvermoeid gewerkt om het sociale stigma rond HIV uit de weg te ruimen. Er zijn nu actieve en bloeiende hulpgroepen die mensen aanmoedigen om zich te laten testen en op de juiste manier hun medicijnen te nemen, alles lachend, zingend en elkaar ondersteunend.

Families in Malealea lijden onder de gevolgen van langdurige werkeloosheid en ook de beperkte toegang tot onderwijs. Migreren naar Zuid Afrika om in de mijnen te werken komt veel voor onder de mannen van Malealea, verstoort het gezinsleven en verergert de HIV crisis. Scholen zijn dikwijls ver van huis, donker en verwaarloosd, en schoolgeld maakt het vervolgonderwijs onbetaalbaar voor vele kinderen.

En toch lachen ze. Ze laten zich niet kisten door de ontberingen van het leven. Ze genieten van hun betoverende omgeving en nemen het leven zoals het komt, dag na dag.

Dit is waarom SOLMA de mensen van Lesotho ondersteunt, in het bijzonder in de Malealea vallei – omdat hun behoeften net zo sterk zijn als hun karakter. Door lokale initiatieven met onze middelen te steunen zijn we in staat geweest om zorg te bieden aan weeskinderen, de ontwikkeling van HIV groepen te ondersteunen, scholen te bouwen die de levens van kinderen enorm hebben veranderd, en drinkwatersystemen te creëren of te renoveren voor dorpjes die te lang zijn verwaarloosd door de Overheid.

We konden zoveel doen, en er is nog altijd heel veel te doen, direct en persoonlijk samenwerkend met de lachende, veerkrachtige, hard werkende mensen van deze vreugdevolle en schitterende plek.